Obecnie na rynku popularne są dwa rodzaje projektorów: DLP (Digital Light Processing) oraz w technologii LCD. Oba mają swoje wady i zalety.
W obu przypadkach projektory wykorzystują bardzo jasne źródło światła generowane przez lampy. Są to: żarówki wypełnione oparami metalu, halogenowe lub lampy stosujące obie te technologie. Najczęściej stosuje się lampy UHB (Ultra High Brightness) oraz UHP (Ultra High Projection) dające światło prawie równe białemu.
Funkcją przetwarzania białego światła na obraz pełni matryca i właśnie tu jest już zasadnicza różnica między tymi technologiami. W DLP wykorzystuje się mikro-lusterka, a w LCD ciekłe kryształy.
Z zasady działania wynika, że matryce mogą regulować jasność poszczególnych pikseli od pełnej do prawie wygaszonej. Nie da się jednak wygenerować idealnie czarnego koloru. Jest to szczególnie problematyczne gdy film jest oglądany w jasnym pomieszczeniu. Przy ciemnych scenach wydaje się szary i rozmyty.
Projektory LCD
Konstrukcja matryc LCD jest bardzo podobna do opisywanych już telewizyjnych
paneli LCD. Ciekły kryształ umieszczony jest w komórkach odpowiadających pikselom na ekranie i można nimi sterować ustalając jaskrawość każdego z nich. Zasadnicza różnica jest w wielkości matrycy i jej odporności na wysoką temperaturę, gdyż znajduje się bezpośrednio przed lampą emitującą silne białe światło.
Dodatkowo istnieje problem odtwarzania trzech kolorów podstawowych z których tworzony jest obraz kolorowy. We wczesnych konstrukcjach projektorów LCD były to trzy cienkowarstwowe matryce dla każdego z kolorów RGB, nałożone kolejno po sobie. Światło przechodząc przez nie było ciemniejsze, mniej kontrastowe i słabiej nasycone kolorem. Nowoczesne projektory LCD stosują trzy oddzielne matryce dla każdego z kolorów, do których trafia rozdzielone światło białe. Uzyskany obraz z każdej z nich jest odseparowaną składową koloru R, G lub B. Dalej przez układ pryzmatów i soczewek wiązki są sumowane i jednocześnie wyświetlane na ekranie.
Rozwiązanie z trzema oddzielnymi matrycami TFT jest droższe ale zapewnia wierniejsze odtwarzanie kolorów i możliwość uzyskania wyższych rozdzielczości.
Projektory DLP (Digital Light Processing)
Projektory bazujące na mikro-lustrach konstruowane były już w latach osiemdziesiątych. Urządzenia te były dość duże i zawodne. Rozwój mikromechaniki warstwowej dał nowe możliwości konstruktorom. Już w 1996 r. firma Texas Instruments opracowała matrycę zawierającą 1.300.000 pikseli i niedługo później projektory DLP weszły na rynek.
Najważniejszym elementem projektora jest chip DLP, wyglądem przypomina procesor komputera. W swojej
strukturze ma zamontowaną pamięć SRAM, której komórki są zintegrowane z mikro-lusterkami. Każde lusterko odpowiada jednemu pikselowi na ekranie, więc jest ich tu ogromna ilość. Wszystkie razem znajdują się na powierzchni 16 mm, stanowią bardzo precyzyjny mikro-mechanizm. Pojedyncze lusterko składa się z aluminiowej warstwy odbijającej światło, zawiasu, jarzma i zderzaka. Mechanizm odchylania lusterka w zakresie do 12 stopni w obu kierunkach jest ukryty pod lustrem, więc odstępy miedzy poszczególnymi lusterkami są tak małe, że tworzą jednolitą powierzchnię. Sterując kątem odchylania lusterka uzyskuje się pełny zakres regulacji jaskrawości. W nowoczesnych chipach DLP odbijane jest 90% powierzchni światła.
W efekcie na ekranie nie można dostrzec przejść między pikselami. Zaskakująca jest też szybkość reakcji, obraz w projektorach DLP może być odświeżany z częstotliwością 60 Hz. Jest to dużo więcej niż potrafi rejestrować ludzkie oko. Nie widać więc opóźnień i smużeń tak typowych dla LCD.
Podobnie jak przy projektorach LCD tak i tu stosowane są trzy różne metody odtwarzania obrazu kolorowego. W najtańszej wersji rzutnik ma tylko jedną matrycę i jest wyposażony w dodatkowy wirujący filtr z filtrami dla trzech kolorów RGB. Informacja o składowej poszczególnych kolorów jest wyświetlana sekwencyjnie. Obraz tworzony na ekranie jest z tak dużą częstotliwością, że odbiorca widzi to jako jednolity kolor. Wadą tego rozwiązania jest zmniejszenie jaskrawości o około 2/3.
Idealnym rozwiązaniem jest projektor z trzema matrycami, przetwarzają one osobno wiązkę światła każdego z kolorów podstawowych i następnie sumują ją w specjalnych pryzmatach. W efekcie uzyskujemy najlepszą jakość kolorów, o jednakowej jaskrawości dla obrazów kolorowych i czarno-białych.
Aby obniżyć koszty rzutnika i uzyskać prawie doskonały efekt stosuje się też rozwiązania pośrednie. Projektor wyposażony jest w dwie matryce, z których jedna jest tylko dla koloru czerwonego, a druga sekwencyjnie obsługuje kolory zielony i niebieski.