Historia powstania telewizora

Odbiornik telewizyjny

  Telewizor to urządzenie przeznaczone do zdalnego odbioru ruchomego obrazu. Jego zasada działania opiera się na wyświetlaniu kolejnych nieruchomych półobrazów z częstotliwością 25Hz lub większą. W efekcie, na skutek ograniczonej reakcji oka ludzkiego, obraz odbierany jest jako płynny bez efektu migotania. Aby przesyłać ruchome obrazy na odległość, każda pojedyncza klatka filmu musi być analizowana przez kamerę kolejno punkt po punkcie. Informacje o ich właściwościach przesyłane są w liniach. Pojedynczy obraz składa się z dwóch półobrazów, a te są składane z linii parzystych lub nieparzystych. W zależności od standardu obraz może się składać z: 625, 525 lub większej ilości linii.
 Obraz tworzony w odbiorniku telewizyjnym rysowany jest na ekranie dokładnie tak jak był analizowany po stronie nadawczej. Zgodność tą zapewniają układy synchronizacji poziomej i pionowej. Dodatkowa informacja o kolorze zakodowana jest w sygnale chrominancji. Wszystkie te impulsy są odpowiednio sumowane tworząc zespolony sygnał wizji.
 Program telewizyjny nadawany jest w paśmie VHF i UHF podzielonym na kanały. W obrębie każdego kanału może być przesyłana częstotliwość nośna zmodulowana sygnałem wizji, fonii i innymi tak jak: sygnałem stereofonii, teletekstu itp.

 

Pierwsze konstrukcje telewizorów

 Początki telewizji sięgają XIX wieku. Pierwsze urządzenia do analizy obrazu składały się z elementów mechanicznych. W 1884 roku Paul Nipkov skonstruował obrotową tarczę ze spiralnie rozmieszczonymi otworami. Inne konstrukcje to tarcza soczewkowa Jenkinsa i koło lustrzane Weillera.
 Pierwszy kineskop opracował Karl Ferdinand Braun, jego prototyp wykorzystywał ruchomą tarczę Nipkova i zmodyfikowaną lampę elektronową Williama Crookes'a.
 Prace nad telewizją prowadzili też polscy naukowcy. J. Szczepanik, opatentował teletroskop z wybieraniem opartym na oscylografie lusterkowym. W 1898 roku M. Wolfke opatentował system telewizji bezprzewodowej, opartej o fale elektromagnetyczne. Do analizy obrazu wykorzystał ruchomą tarczę Nipkova i jako źródło modulowanego światła, rurę Geislera. Jego urządzenie umożliwiało już zamianę informacji o intensywności światła wybranych punktów obrazu na wartość elektryczną.
 Pierwsze eksperymentalne nadajniki telewizyjne pojawiły się w latach dwudziestych XX wieku. Pracowały w paśmie średniofalowym, np. w Berlinie i w Moskwie. Stacje nadawcze stosowały różne systemy nadawania, jakość ich była bardzo słaba gdyż wykorzystywały tylko 30 linii na jeden obraz.
 Dalszy rozwój telewizji był związany z wprowadzaniem nowych lamp elektronowych. Dużym postępem było opracowanie pentody, która umożliwiała wzmacnianie sygnału szerokopasmowego. Następowały zmiany w technologii produkcji kineskopów. Dzięki zastosowaniu fotopowielaczy, zastąpiono lampę łukową dużej mocy, projekcyjną lampą żarową.
 Po drugiej wojnie światowej następował widoczny rozwój telewizji monochromatycznej, uporządkowane zostały standardy nadawania, wszystkie miały już wspólną cechę: wybieranie międzyliniowe, a różniły się tylko ilością linii, szerokością kanału telewizyjnego, częstotliwością odchylania pionowego i sposobem modulacji wizji i fonii.

Katalog telewizorów produkowanych w Polsce w czasach PRL: Stare telewizory.

Telewizja kolorowa

 Od początku lat trzydziestych prowadzono badania nad telewizją kolorową. Realizacja była możliwa dopiero w latach pięćdziesiątych, gdy osiągnięto postęp w niezawodności układów elektronicznych i ich miniaturyzacji.
 Z badań wynika, że oko ludzkie jest ma zmniejszoną rozdzielczość dla rozróżniania kolorów, wykorzystano więc trójboźcową teorię widzenia. Kolor każdego punktu obrazu odczytany jest jako wartość trzech kolorów składowych: czerwonego, niebieskiego i zielonego. Sumując w odpowiednich proporcjach te kolory można uzyskać wszystkie inne barwy.
 W momencie rozwoju telewizji kolorowej bardzo popularne były już odbiorniki monochromatyczne. Chcąc zachować kompatybilność tych systemów, informacja o kolorze dodana jest tylko dodatkowo jako sygnał chrominancji i przez odbiorniki czarno-białe jest ignorowana.
 Sposób kodowania informacji o trzech kolorach podstawowych jest różny w zależności od systemy.
 Pierwszy system telewizji kolorowej opracowany został w USA i nazywa się NTSC. Koszt produkcji odbiorników telewizyjnych w tym systemie okazał się zbyt duży, a jakość nienajlepsza więc we Francji powstał na bazie tego systemu nowy SECAM, a niedługo później w Niemczech system PAL.
 Po mimo prób ujednolicenia nie osiągnięto porozumienia, różne kraje nadają różnych systemach. Dodatkowo różnice są jeszcze w standardach nadawania fonii, szerokości pasma technologii cyfrowej lub analogowej itp.

Pełny wykaz systemów w różnych krajach świata opisany jest szczegółowo: standardy telewizyjne na świecie.

Telewizja cyfrowa

 Duże zmiany w jakości odbioru wprowadza telewizja cyfrowa. Przesyłanie sygnału w postaci cyfrowej z kompresją, zwiększa ilość odbieranych stacji w tym samym paśmie i wpływa na polepszenie jakości. Stopniowo wprowadzana jest telewizja wysokiej rozdzielczości HDTV i telewizja interaktywna z kanałem zwrotnym. Zmiany te powodują, że zwykły telewizor zmienia się w centrum multimedialne integrujące różne usługi jak: telewizja, video, Internet, telezakupy, gry i telefon.


porozmawiaj na ten temat: Forum dyskusyjne

Naprawa telewizorów LCD